فیلمسازان بد هیچ ایده‌ای ندارند و فیلمسازان خوب بیش از حد
ایده دارند، در حالی‌که فیلمسازان درجه‌یک یک ایده بیشتر ندارند. این ایده که محکم
در جای خود استوار شده است، امکان آنرا فراهم می‌کند که آن‌ها در حالی‌که از درون چشم‌اندازهایی
همواره در حال تغییر و همیشه جذاب می‌گذرند، به‌درستی مسیر حرکت خود را حفظ کنند.
بهایی که برای این ویژگی پرداخت می‌شود نیز برایمان آشناست: حدی از تنهایی. و در مورد
منتقدان چه می‌توان گفت؟ در مورد آن‌ها نیز وضع به همین منوال است، [اما هیچ‌کدامشان
ارزش خاصی ندارند]. هیچ‌کدام مگر یکی. میان سال‌های 1943 و 1958 آندره بازن آن یک نفر
بود ... در جهان فرانسه‌ی پس از جنگ، او همزمان وارث و پیش‌گام، چهره‌ی ثبات و گذار
بود.
سرژ دنه، کایه دو سینما، آگوست 1983
به‌نقل از کتاب «آنچه سینما هستِ» دادلی اندرو ترجمه‌ی مجید اخگر
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر